ΑΘΗΝΑ: Σισίνη 18 & Ηριδανού Τ.Κ. 115 28 | Τ.: 210 7264700 F.: 210 7293631 (κεντρικό κτήριο), Ορμινίου 38 Τ.Κ. 115 28

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Τσιμισκή 43 Τ.Κ. 546 23 | Τ.: 2310 278271 (κεντρικό κτήριο), Βασ. Ηρακλείου 40 Τ.Κ. 546 23 (φυσικοθεραπευτήριο) Τ: 2310 278249

ΕΝΑ ΚΕΡΑΚΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ

Μια μεγάλη ανηφόρα φαίνεται να φτάνει στο τέλος της. Μια τρικυμία ζωής φαίνεται να δίνει τη θέση της στη νηνεμία. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι άνθρωποι πρέπει να μοιράζονται τις περιπέτειές τους μόνο όταν αυτές τελειώνουν. Αφού περάσουν μόνοι τους μέσα από την καταιγίδα με αξιοπρέπεια.

Έτσι επικοινωνούν και λυτρώνονται. Το σημερινό κείμενο ψυχής στο olakala.gr το οποίο ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία, έχει μόνο ένα νόημα. Να δείξει πως όταν υπάρχει πίστη στο Θεό και αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων όλα ξεπερνιούνται. Είναι ένα βραβείο ευγνωμοσύνης στους γιατρούς, τους νοσηλευτές και τους εργαζόμενους στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο. Αλλά και τους ανθρώπους του ΕΔΟΕΑΠ. Του Ασφαλιστικού Ταμείου των δημοσιογράφων. Ένας φόρος πραγματικής αγάπης σε όλους όσοι έπιασαν το χέρι – σε εμένα και τη συντροφό μου – και μας κράτησαν όταν βουλιάζαμε στην κινούμενη άμμο της αγωνίας και του πόνου. Της αβεβαιότητας του αύριο.

Με αυτό το κείμενο τους ανταποδίδω στο ελάχιστο την «αγκαλιά» των ανθρώπων που στάθηκαν δίπλα μας. Συγνώμη αλλά δεν έχω άλλο τρόπο. Εκτός από το ευχαριστώ που ήδη έχω πει.

Δεν θέλω να συγκινήσω κανέναν. Ούτε να το «παίξω» ήρωας. Έμαθα και συνειδητοποίησα γρήγορα, από παιδί, ότι η ζωή έχει πόνο και ανακούφιση. Ευτυχία και δυστυχία. Ικανοποίηση και απογοήτευση. Ελπίδα και απόγνωση. Όμως, ξέρετε, αγγίζει τα όρια της ανθρώπινης αντοχής μέσα σε μόλις ένα χρόνο να χάσεις μητέρα και αδελφή και να βιώσεις και το Γολγοθά υγείας της συντρόφου σου. Είναι σίγουρα μια από τις πιο μεγάλες περιπέτειες υγείας που μπορεί να περάσει μια γυναίκα στη ζωή της. Είναι επώδυνη και πολύμηνη.

Ευχαριστώ πάνω απ΄ όλους τον Άνθρωπο Γιώργο Ζωγράφο. Τον λαμπρό επιστήμονα που κοσμεί την ιατρική. Τον πανεπιστημιακό καθηγητή χειρουργικής Γιώργο Ζωγράφο. Διευθυντή της προπαιδευτικής χειρουργικής κλινικής του πανεπιστημίου Αθηνών στο Ιπποκράτειο νοσοκομείο και του μεγαλύτερου Κέντρου μαστού στη χώρα μας. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ανθρωπιά, την καθαρή ματιά και το χαμογελό του που γέμιζε με φως τις σκοτεινές ώρες. Τον πρωτοποριακό πλαστικό χειρουργό Νίκο Παπαδόπουλο, έναν άγγελο καλοσύνης, εμπιστοσύνης και σιγουριάς. Έναν διαπρεπή επιστήμονα που κάνει την Ελλάδα υπερήφανη στο εξωτερικό, καθώς ασκεί το λειτούργημά του κυρίως στη Γερμανία και είναι καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Μονάχου.
Μόνη ανταμοιβή και των δύο λαμπρών επιστημόνων – αυτό έχει κολοσσιαία σημασία – ήταν ο παντοτινός σεβασμός και η εκτίμησή μας.
Ευχαριστώ επίσης τους εξαιρετικούς επιστήμονες από τη χειρουργική ομάδα του καθηγητή Ζωγράφου, το Γιάννη Φλέσσα για την απίστευτη φροντίδα, ευγένεια και υπομονή που έδειξε και τους Νίκο Μιχαλόπουλο και Νίκο Μέμμο. Τους ανώνυμους νοσηλευτές, τις κυρίες στη σίτιση και την καθαριότητα και τους δημόσιους υπαλλήλους – πρότυπο, υπεύθυνους στο λογιστήριο και το γραφείο κίνησης ασθενών στο Ιπποκράτειο Αμαλία Μητροπούλου και Κώστα Κωστάρα. Δύο Ανθρώπους που αποδεικνύουν καθημερινά με τη σκληρή εργασία τους το φιλότιμο των ελλήνων.

Ακόμη τους γιατρούς εκτός Ιπποκράτειου, τον ειδικό παθολόγο Βαγγέλη Μαυρουδή, ο οποίος πρώτος χτύπησε το συναγερμό, το γυναικολόγο Βασίλη Παπαδημητρίου και την αναισθησιολόγο, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Αθηνών Γωγώ Κωστοπαναγιώτου.

Στον ΕΔΟΕΑΠ πρωτίστως τον φίλο και συνάδελφο, άξιο γενικό γραμματέα του Ταμείου Αργύρη Δεμερτζή. Την πρόεδρο Ελένη Σπανοπούλου, επιτομή της αλληλεγγύης. Την αρχίατρο Βάσω Σιατερλή για το αμέριστο ενδιαφέρον της και την τομεάρχη υγείας Βούλα Καραλή για τη βοηθειά της. Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου θα έχει πάντα η ιατρός – επόπτης Ντόρα Κωνσταντίνου αυτός ο τρυφερός άνθρωπος που στάθηκε «βράχος» κοντά μας.

Τον αδελφικό μου φίλο Ηλία Παπανικολόπουλο και την έγκριτη δημοσιογράφο του ιατρικού ρεπορτάζ Δήμητρα Ευθυμιάδου γιά την ανεκτίμητη συμπαραστασή τους.

Το μεγαλύτερο μάθημα γενναιότητας και κουράγιου μου το έδωσε όμως η Βίλλυ. Με αυτή την απαράμιλλη δύναμη που έδειξε τις ατέλειωτες ώρες του πόνου και μαζί καβαλήσαμε το κύμα της ελπίδας.

Ευχαριστώ και πάλι το olakala.gr που με βοήθησε να ανοίξω το «καπάκι» της ψυχής μου. Η οποία έβραζε από την ανάγκη να ευχαριστήσω αυτούς τους Ανθρώπους που η τύχη έφερε στο διάβα μου.

Για το τέλος κρατήστε μόνο αυτό: ΄Εχετε πίστη. Ποτέ μη λυγίζετε. Οδηγός σας στη ζωή να είναι το χαμόγελο, η προσευχή, η χριστιανική αγάπη και η καλοσύνη.